Ik weet nog toen ik voor het eerst geleerd over Woody Allen en unieke liefde van Mia Farrow affaire. Ze waren een paar voor 11 jaar, maar nooit getrouwd. Ze deelden kinderen, maar leefden in afzonderlijke appartementen die elkaar geconfronteerd in Central Park. Hij op de East Side en ze op het Westen, ze zouden zwaaien handdoeken uit hun ramen als ze sprak over de telefoon.
Het was raar. Cool, maar raar.
Dan is de andere schoen laten vallen. Het was vreemd in orde. Het echtpaar was gestopt met het hebben van seks, was Allen in beslag genomen door geadopteerde dochter Farrow, en beschuldigingen van kindermisbruik en molestering vlogen. Plotseling, al die opgetrokken wenkbrauwen over hun onorthodoxe relatie leek gerechtvaardigd.
Mijn vriend van vier jaar en ik zijn geen Woody en Mia - we zijn maar een paar van de gemiddelde gescheidenen wonen in het hart. Maar we krijgen ons deel van de grote ogen, vragen stellen ziet er als we beschrijven onze regeling.
Bryan en ik wil niet trouwen, ooit. "Dat is hoe je je nu voelt," mensen zeggen. "Dingen veranderen." Dingen veranderen wanneer mensen trouwen, vaak voor het erger.
Dan is er ons schema. We zien elkaar elke dinsdag en zaterdag. Mensen vragen wat er gebeurt als we elkaar willen zien op een donderdag of vrijdag. Ik vertel hen dit is alles wat we nu kunnen beheren zonder overbelasting van onze exen en het verwaarlozen van onze kinderen.
Dan vragen ze of onze kinderen met elkaar opschieten. Ik vertel ze onze kinderen kennen elkaar nauwelijks. Dat is wat ze echt gooit.
De veronderstelling is dat gescheiden mensen nodig hebben om hun kinderen al vroeg te introduceren en een positieve relatie te smeden, zodat wanneer het tijd is om te trouwen, de twee families zijn zo gelukkig en harmonieus als de Brady Bunch.
Maar we nooit gaan trouwen.
Dus twee keer per week komen we samen en geniet van de beste delen van een relatie, zonder ooit te hebben om de problemen die onvermijdelijk ontstaan wanneer een echtpaar deelt een huis, een bankrekening en kinderen te confronteren. Het heeft geen van de eentonigheid van de nachtelijke routine. Er is geen onderhandelen over wie zal ontspannen met de gerechten en die de kinderen worstelen naar bed. Weg is de onzichtbare scorecard van de teleurstellingen en minachting.
In plaats daarvan omarmen we en praten en kijken elkaar met een intensiteit die alleen kan komen met een zekere mate van achterstand. We weten dat we weinig tijd en we moeten er het beste van te maken. Waarom zou ik dat gevoel van euforie te ruilen voor de onvermijdelijke malaise van het huwelijk?
Maar ongeveer een jaar naar de relatie begon ik twijfels. Zoals mijn held Carrie Bradshaw zou hebben gezegd: "Ik moest me af te vragen ... heeft de liefde tussen Bryan en ik zijn afhankelijk van niet zien elkaar te vaak? Zou onze relatie uit elkaar valt als hij vast te zitten rond op zondagochtend plaats van het verlaten na het ontbijt? "
Ik begon te vragen Bryan al die vragen die mijn diepgewortelde onzekerheden bloot over onze opstelling. "Wil je niet om me te zien vaker?" Vroeg ik. "Waarom gaan we niet meer tijd doorbrengen met elkaars gezinnen?" Ik vroeg me af hardop. En dan op een zondagochtend kwam het echte juweeltje: "Wat is dit? Wat doen we? 'Ik zal nooit de blik op zijn gezicht te vergeten, een look die ging van verbazing tot verwarring tot teleurstelling in de tijdsspanne van seconden. We wisten allebei precies wat we aan het doen waren. We waren het breken van de regels en het opbouwen van een relatie zonder dat je wat iemand anders dacht. We hadden een begrip, een stilzwijgende overeenkomst, en ik had gebroken is.
Maar ik kon het niet helpen vraagtekens bij de geldigheid van wat we hadden. Misschien is onze liefde echt ging om iets minder dan al die koppels die getrouwd waren of samenwonend en het delen van de triomfen en beproevingen van het dagelijks leven. Het was alsof andere koppels hadden bereikt de top van de Mt. Everest op de juiste manier, door middel van hard werken en trotseren de elementen, en dus beter in staat om zich te verheugen in hun prestatie en meer verdient van het ongelooflijke uitzicht. Bryan en I, anderzijds, is was airlifted aan de top. Ja, het uitzicht was hetzelfde, maar onze reis er werd vervaardigd.
Alles over onze cultuur lijkt tot het centrum rond het huwelijk. Het is de gelukkige afloop van bijna
elk boek, film-en tv-programma - met inbegrip van de gedurfde, onbezonnen, rule-breaking ". Sex and the City" Voor zes seizoenen de vrouwen van, dronk en deed het, alles in een zoektocht naar liefde en lang en gelukkig. In de laatste aflevering vonden ze het, zelfs Carrie, die on-weer-uit-weer vriendje Big opgespoord haar in Parijs om zijn eeuwige liefde te verklaren. Als ze omarmd op die Parijse brug, toen Big Carrie vertelde dat ze was "de een," riep ik. Ik huilde omdat ik geloofde in hun lang en gelukkig. En ik huilde omdat ik wist dat Groot was niet van plan om Carrie te vertellen dat zij hun afzonderlijke appartementen te houden en gewoon bij elkaar elke dinsdag en zaterdag. Ze waren niet van plan genoegen te nemen met iets minder dan het huwelijk.
Carrie was beroemd om haar permanent in vraag, voor beginnende iedere kolom met: "Ik moest me af te vragen." Maar met het huwelijk, de vragen kon eindelijk te stoppen.
Het huwelijk is het ultieme antwoord op al deze prangende vragen. "Wil je niet om me te zien vaker?" "Ja, ik wil je zien elke dag!" "Niet Wil je meer tijd doorbrengen met mijn familie?" "Natuurlijk, ik wil je gezin! "" Wat is dit? Wat doen wij? '"We gaan trouwen en leven nog lang en gelukkig!"
Het is allemaal zo perfect. Tot, natuurlijk, krijg je scheiden. Gescheiden mensen begrijpen dat het huwelijk is geen garantie voor wat dan ook. Tot, natuurlijk, ze vergeten.
Veel gescheiden mensen vergeten de kwetsbaarheid van huwelijksgeluk en hertrouwen met dezelfde zekerheid en optimisme hadden ze de eerste keer. Ik wilde niet te vergeten, en mijn besluit om niet te hertrouwen was mijn manier om te zorgen ik nooit zou doen. Maar dat betekende niet dat ik immuun voor de druk van de samenleving steeds me te vertellen dat het huwelijk was het enige dat zou mijn leven compleet.
Ik moest gewoon accepteren dat ik radicaal zijn - de bouw van een relatie die conventie gooide de wind. Maar het was moeilijk. Ik was niet Mia Farrow - het Boheemse actrice ooit getrouwd met Frank Sinatra en Andre Previn - wonen op de Upper West Side met haar katten, kanaries en chinchilla's en zorgen voor een nest van de kinderen die uit alle hoeken van de wereld. Ik was gewoon een alleenstaande moeder van twee wonen op een suburbane blok in een middelgrote Midwesten stad. Er was niets radicaal over mij.
Ik dacht eerst mijn relatie met Bryan was de perfecte formule. Dan voelde als een schijnvertoning. Nu zie ik het is gewoon het beste wat we kunnen doen - voor nu. Ja, er zijn momenten van eenzaamheid, herinneringen van alles wat ik niet heb. Maar er zijn veel meer momenten van diepe tevredenheid en vreugde, en het gevoel dat ik zou hebben geslagen op een formule die is - zo niet perfect - vrij groot.
Ik geloof dat er is niets mis met ons op het behoud van onze relatie door het blokkeren van de dingen die had geleid tot de ondergang van onze vorige huwelijken en werden overbelasting van de vakbonden van zoveel mensen die we kenden. En er is niets mis met het niet willen onze tijd samen tot een routine geworden. We willen dat dit laatste. En als dat zo is, misschien op een dag de planeten af te stemmen zodat we wat meer tijd en flexibiliteit - misschien een donderdag of een vrijdag of twee.
